Van Innsbruck naar de Gran Guanche

Gastartikel door Bastian Mensing

Bastian gebruikt deze campagne om donaties in te zamelen. Meer informatie aan het einde van de blog:

HOE HET ALLEMAAL BEGAN
In juli 2022 schreef ik me in voor mijn eerste ultra-zelf-ondersteunde gravel evenement "Gran Guanche" op de Canarische Eilanden.
De totale afstand van 700 km en 16.000 hoogtemeters is verspreid over vijf van de Canarische Eilanden - Lanzarote, Fuerteventura, Gran Canaria, Tenerife en El Hierro. De overtochten per veerboot geven de deelnemers een tijdschema en de gelegenheid om even op adem te komen.

Ik snapte niet helemaal waarom ik het evenement alleen op de fiets zou doen. Waarom niet direct erheen fietsen op een klimaatvriendelijke manier?

Het idee om deel te nemen werd geboren in november 2022. Mijn eenvoudige plan: vanuit Innsbruck, waar ik woon, steek ik de Alpen over en volg de Middellandse Zee naar Valencia, steek de Spaanse Altiplano over en land uiteindelijk op de Atlantische Oceaan om de veerboot naar de Canarische Eilanden te nemen - klinkt best leuk.

Mijn KEEGO's na duizenden kilometers samen

DONE, DONE!
Mijn reis begon op zondag 5 februari 2023. KEEGO was een van de vier partners die mij en het project steunden.
Waarom KEEGO? Aan de ene kant heb ik vanaf het begin besloten om alleen potentiële partners te benaderen die dezelfde waarden delen als ik.
Anderzijds wilde ik enkel gesteund worden door partners die ik toch al gebruik en dus overtuigd ben van de toegevoegde waarde van de respectievelijke uitrusting.
Ik ken KEEGO al van hun begindagen en gebruik vandaag nog steeds mijn eerste KEEGO's uit 2020.
De duurzame fles met duurzame titanium kern heeft bij mij al één of twee duurtesten doorstaan en geeft me zelfs na uren fietsen nog steeds fris water zonder plastic smaak. Ik had ook het gevoel dat KEEGO, als jong bedrijf, de juiste spirit had om mij te steunen op mijn gedurfde avontuur. Maar waarom had ik eigenlijk partners nodig? Het bijzondere aan mijn tocht was dat ik geld wilde inzamelen voor een goed doel en tegelijkertijd wilde doen waar ik van hou - fietsen.

 Etappe 01: Vertrek in Innsbruck

LATEN WE GAAN!
Het "afscheid" van Innsbruck werd gemakkelijker gemaakt toen ik spontaan werd vergezeld op de eerste etappe door het Inntal naar Landeck. De uitdaging die ik het meest vreesde - eenzaamheid - begon vanaf Landeck, tot Pfunds, Tirol. De winter liet zich van zijn beste kant zien, want ik had nauwelijks te maken met regen, sneeuw en wind tijdens mijn eerste etappes over de Alpen en in het algemeen tijdens de hele tocht. De zon zette het decor perfect terwijl ik van de Malojapas, St. Moritz, naar Chiavenna reed en vervolgens langs de schoonheid van het Lago di Como. Ik verliet de Alpen en volgde de Adda rivier richting Pavia, langs de rivier "Ticino". Voordat ik de Middellandse Zee bereikte, doorkruiste ik het Nationaal Park Capanne di Marcarolo. Een paar steile beklimmingen lieten me zien dat ik nog wat trainingssessies moest doen voordat ik de Canarische Eilanden bereikte. De route die ik koos was de moeite waard, want ik was ongeveer 2 uur alleen in het nationale park, afgezien van een paar lokale bewoners. Rossiglione verlaten was een mijlpaal voor me: "Van Innsbruck naar de Middellandse Zee fietsen voelde een beetje 'gek'". Mijn hoofd schudden in ongeloof werd een positieve gewoonte als ik het volgende perfecte fietspad tegenkwam of een adembenemend landschap passeerde en me gewoon realiseerde dat ik deze lang gedroomde reis echt aan het beleven was.

 

Na de ijskoude afdaling van de Malojapas

WAT GEBEURT ER DAARNA?
Na zeven opeenvolgende dagen van gemiddeld iets meer dan 100 kilometer begon mijn lichaam me te vertellen dat ik het wat rustiger aan moest doen - ik had last van mijn linkerknie. De tijd was gekomen: Het was tijd voor mijn eerste echte pauze. Om de pauze goed te benutten, paste ik mijn set-up aan, kreeg ik wat kinesiotape, vulde ik mijn energievoorraad en mijn KEEGO's aan. Na een rustdag ging ik weer op pad - langs de Côte d'Azur en Camargue naar de Spaanse grens. De volgende week werd verrijkt met een paar toeristische stops in Girona en Barcelona. Ik genoot van het culturele en culinaire aanbod in beide steden. Toen ik Barcelona verliet voor Tarragona, had ik mijn eerste "doodlopende" ervaring na bijna 1.700 kilometer. Gelukkig kon ik het delen met anderen, want ik reisde toen niet alleen. Toby, een Britse fietser, zat ook vast. Het resultaat was dat 1700 kilometer zonder "doodlopende weg" best goed is en als je er toch in terechtkomt, kun je er leuke mensen ontmoeten 😃 De tweede toevallige ontmoeting van de dag was toen Victor, een Duitse fietser met dezelfde bestemming Huelva, bij mijn hostel opdook. We ontmoetten elkaar voor het eerst vlak voor Toulon. Daarna bij toeval op weg naar Barcelona en nu voor de derde keer - het soort verhalen dat hoort bij reizen op de fiets.

 

Rustdag in de houten ton St. Aygulf, Frankrijk & route tussen Girona en Barcelona

ALTIJD LANGS DE KUST
Het volgen van de kust werd een routine, net zoals het vullen van een van mijn KEEGO's met water en de andere met elektrolyten. Ondanks de routine was er geen spoor van verveling. Het volgende hoogtepunt lag net om de hoek: het "Parc Natural de la Serra d'Itra". Ongeveer 20 kilometer gravelweg langs de kust, zonder verkeer. Deze prachtige etappe eindigde in Benicássim, waar ik het geluk had te worden ontvangen door Dominique en Raimon (een Zwitsers-Catalaans echtpaar). Raimon reist al zo'n 6 jaar op de fiets en is op verschillende van zijn tochten vergezeld door Dominique. Er volgde een heerlijke avond met veel inspirerende verhalen. De tijd vloog voorbij en na een sightseeingwandeling door Valencia besefte ik dat mijn tijd in het Middellandse Zeegebied voorbij was en ik klaar was om de Altiplano te beklimmen met zijn eindeloze olijfvelden, snelwegachtige wegen en plattelandsdorpjes. Ik had het gevoel dat de reis langs de Via Verde wel eeuwig had kunnen duren - het was gewoonweg prachtig!

 Altiplano & Via Verde Andalusië

HEERLIJK PLAT
5 kilometer voor Córdoba kreeg ik het gevoel van een kruipende lekke band, wat me eraan herinnerde dat ik duidelijk een beschermengel bij me had. Waarom dacht ik dat? Hier is mijn samenvatting van de eerste 2600 kilometer: Slechts één lekke band, een klein probleem met de voorrem, 15 km mist in Frankrijk, geen spatje regen en veel zon ☀️

Ik zat in de laatste twee etappes en op basis van mijn eerdere vorderingen had ik niet verwacht dat ik tot Sevilla te maken zou krijgen met 60 kilometer regen en veel tegenwind. Maar met de Atlantische Oceaan in zicht, kon ik het gewoon weglachen en mijn reis op 10 maart in Huelva succesvol afronden. De vreugde over wat ik had bereikt, wat gek was voor mij en ongelooflijk voor anderen, verspreidde zich door mij en duurde tot ik de volgende dag op de veerboot zat. Toen ik het Iberisch schiereiland verliet voor de Canarische Eilanden, was het avontuur waar ik me vorig jaar voor had opgegeven weer terug - Gran Guanche zat weer in mijn hoofd. 🚵

Na 2.799km in Huelva wachten op de veerboot

EN NU EEN RACE?
De race stond gepland voor zaterdag 18 maart om 10 uur 's ochtends. Maar voor mij begon het evenement op het moment dat ik Orzola binnenreed op mijn fiets, de andere deelnemers zag, met ze lunchte en met ze praatte over hun strategieën, uitrusting, houding en motivaties. Voldoende hydratatie was duidelijk de sleutel tot de reis tot nu toe.

Mijn opvallende roze KEEGO was ook een goed gespreksonderwerp en sommige deelnemers wensten dat ze een flexibele en lichtgewicht fles bij zich hadden die de drank toch vers zou houden!

Kort voor de race begon de nervositeit toe te nemen. Meer dan 100 deelnemers verzamelden zich in de kleine kerk buiten Orzola en wachtten op de start. Toen ik door de donkere, vulkanische omgeving van Lanzarote omhoog klom, de rode stippen vooraan in een rij volgde en de witte, op een rij staande deelnemers zag volgen, kwam mijn vrolijke hoofdschudden terug. Fuerteventura begon met een surrealistisch maanlandschap en veel wasborden. De gezelligheid met anderen deed mijn vermoeidheid vergeten. Hydratatie was goed, want supermarkten en kleine bars maakten bijtanken gemakkelijk. Mijn eerste lekke band brak het ritme en ik moest Fuerteventura in mijn eentje afmaken. De vermoeidheid begon ook toe te slaan. Toen ik om 20.00 uur bij de veerboot aankwam, was het weer een en al vreugde en opwinding.

Fuerteventura wasbord fietspad & Tenerife Parque Rural de Anagua

DE VOLGENDE STAP
De nacht in een hotelbed was perfect om te herstellen. Toch begon de volgende dag met een kleine tegenslag, want ik was mijn tracker blijkbaar kwijtgeraakt op de veerboot. De organisator stelde me gerust - hij zou rekening houden met mijn Strava-gegevens. Het goede nieuws hield me op de been en het eerste deel van de steile klim bracht me naar het junglecentrum van Gran Canaria. Prachtige groene landschappen, met een bloeiende top op de top van de Pico de las Nieves. De afdaling, met de motivatie van Mark Davis, maakte het mogelijk om de veerboot van 18.00 uur te halen. Ik reisde in een 4-daags tempo. ☺️ Toen ik aankwam op de veerboot naar Tenerife, werd mijn idee om Tenerife midden in de nacht aan te pakken met Rogier, die ik had ontmoet op de klim naar Pico de las Nieves en ook een ultra-rookie was, en 175 km af te leggen met 4700 klimmeters, tenietgedaan door een remblokwissel en een defecte zuiger. Dus ik verdeelde Tenerife over twee dagen en pakte de eerste klim aan na de reparatie voor de lunch, waarbij ik worstelde met een paar mentale inzinkingen terwijl ik omhoog fietste. Maar valleien moeten worden overgestoken en ik haalde het tot halverwege en sloot me aan bij de volgende - zoals het geluk wilde - Weense deelnemers om de volgende dag El Teide te passeren en El Hierro te bereiken op dag vier. Opnieuw werd de tijd op de veerboot gebruikt om de verschillende tactieken en benaderingen te bespreken. Uiteindelijk kon ik samenwerken met Johannes en vond ik hem een medestrijder voor het plan om de eerste 50 km en 1.800 hoogtemeters tot diep in de nacht te rijden, iets minder dan de helft van de afstand in één keer af te leggen en dan verder te gaan dicht bij het strand na een slaap van 3-4 uur.

 

Aankomst laatste reis naar Tenerife

HET HAPPY EINDE
Opnieuw was het "gezegd, gedaan". We hadden de nachtelijke tocht onder de knie en vormden een kamp met een groep van vier die tot het einde bij elkaar bleef. Onze groep begon om 6 uur 's ochtends en beklom El Hierro tot zonsopgang, om kort na het middaguur in Timijiraque aan te komen. Teamwork doet de droom werken! We hielden elkaar scherp en voltooiden de Gran Guanche in een 5-daags tempo. Ironisch genoeg 4 ultralopers. Bedankt Kev, Jens en Johannes en alle anderen voor het maken van een van de zwaarste maar beste ervaringen op de fiets 😊

BEDANKTKEEGO VOOR DE MEGASUPPORT MET DE BESTE DRINKBOTTEN VOOR ADVENTURES VAN DEZELFDE SOORT EN BEDANKT VOOR DE STEUN VOOR MIJN DONATIEPROJECTEN

Het was me een groot genoegen - I KEEP GOING! 👊🏽 & doneren

Gelukkige vermoeide finisher glimlach

Hoe kun je me blijven steunen?

Gebruik de kortingscode FANDURANCE10 voor 10% korting in onze winkel tot en met 06 mei 2023. KEEGO doneert ook 20% van het aankoopbedrag aan Bastians project.

De inzamelingsactie wordt georganiseerd ten gunste van drie verschillende projecten of pijlers, vandaar de naam:
4Pfoten - 2 Feet - 1 World | 100% van de donaties wordt gedoneerd.

• 4 Paws is een organisatie die honden uit het centrum van de Azoren redt die in een zeer slechte conditie verkeren.
• 2 Feet staat voor ons mensen en we zullen een hospice-organisatie in Tirol steunen die zieke mensen of hun familieleden begeleidt op hun verdere reis.
• 1 World staat voor de planeet waarop we leven en de activiteiten die nodig zijn om de schoonheid ervan te behouden.