Je winkelmandje
Je winkelmandje is leeg
Mijn naam is Frederik Böna, ik kom uit een stad aan de rand van het Neckar-Odenwald. Ik heb in Würzburg gestudeerd en woon nu in Bammental in Kraichgau, tussen Heidelberg en Sinsheim.
En voor mij betekent fietsen vrijheid.
Ik kan zo lang fietsen als ik wil en waar ik wil, ik ben in de natuur en kan mezelf altijd tot het uiterste drijven. Ik kan tijdens het fietsen op ook heel gemakkelijk overschakelen naar en gewoon zorgeloos plezier maken.
De volgende in de Team KEEGO-serie - onze trouwste KEEGO-pionier en eigenaar van waarschijnlijk het gekste wereldrecord in de wielersport - Frederik Böna! Lees wat de tweevoudig recordhouder drijft.
Spoiler alert. Het zijn noedels.
Mijn naam is Frederik Böna, ik kom uit een stad aan de rand van het Neckar-Odenwald. Ik heb in Würzburg gestudeerd en woon nu in Bammental in Kraichgau, tussen Heidelberg en Sinsheim.
In 2017 ben ik ambitieuzer gaan fietsen. Fietsen werd al snel mijn grote passie. Hoe meer hoogtemeters, hoe meer plezier ik heb. Vanaf 2018 ben ik me daarom meer gaan richten op het fietsen van marathons in de Alpen. In 2020 begon ik steeds meer eigen projecten op de racefiets te realiseren, soms in combinatie met inzamelingsacties. Het hoogtepunt tot nu toe was zeker mijn wereldrecord voor de snelste dubbelesting in combinatie met een inzamelingsactie voor een vrouwencentrum in Afghanistan.
Beroepsmatig werk ik als integratiemedewerker voor het stadsbestuur van Sinsheim.
Fietsen betekent vrijheid voor mij.
Ik kan zo lang fietsen als ik wil en waar ik wil, ik ben in de natuur en kan altijd mijn fysieke grenzen verleggen en proberen ze verder te verleggen. Ik kan ook heel goed schakelen als ik fiets en gewoon zorgeloos plezier hebben.
Mijn training kost veel tijd. Ik train meestal tussen de 20 en 30 uur per week. Dit is alleen mogelijk omdat ik op de fiets naar mijn werk ga en dit combineer met mijn training. Mijn training bestaat meestal uit veel hoogtemeters, vooral op de Königsstuhl, de plaatselijke berg van Heidelberg, die ik meerdere keren per week op en af fiets. Op vrijdag en in het weekend zijn de trainingen meestal langer en rustiger, terwijl ik doordeweeks korter en intensiever train.
Omdat ik 10 april had uitgekozen voor mijn wereldrecordpoging, moest ik veel trainen in de herfst en winter. Terwijl veel andere wielrenners in die tijd nog voornamelijk binnen op de roller trainden, fietste ik bijna uitsluitend buiten. Dat was niet altijd gemakkelijk in de relatief strenge en besneeuwde winter van 2020/2021. Vijf uur lang buiten fietsen in ijzel en harde wind is niet per se prettig. Maar als ik eerlijk ben, heb ik soms juist deze trainingen nodig. Het kost wat moeite om onder zulke omstandigheden op de fiets te stappen, maar achteraf gezien heb ik er nooit spijt van gehad en soms voel ik een zekere voldoening omdat ik het weer heb getrotseerd. Ik ben het ook een beetje eens met Friedrich Nietzsche: Wat ons niet doodt, maakt ons sterker.
Het was moeilijk om in de winter zoveel mogelijk hoogtemeters te verzamelen. Bergop was nooit een probleem, maar bergaf was soms een grote uitdaging op gladde wegen. Desondanks kon ik mijn training volgens plan afronden. In extreme omstandigheden, zoals gladde wegen, schakelde ik soms over op de rollers en reed ik op Zwift. Begin februari heb ik daar zelfs een virtuele Everesting gedaan. Dat was mentaal ontzettend zwaar voor me - ik ben gewoon een buitensporter.
Wat betreft hydratatie en voeding denk ik er niet echt over na. Ik drink over het algemeen vrij veel en in het dagelijks leven alleen water of thee. Ik weet echter niet hoeveel ik drink, ik ga af op mijn gevoel. Tijdens het sporten drink ik meestal isotone dranken.
Er zijn veel voedingsmiddelen die ik graag eet, vooral fruit.
Ik hou vooral van bananen, kiwi's, bosbessen en frambozen.
Daarnaast eet ik ook graag asperges en, als fietser, natuurlijk pasta.
In het dagelijks leven eet ik ook vaak brood of broodjes met volkoren, pap en muesli. Op wedstrijddagen eet ik ze echter niet, omdat het hoge vezelgehalte me anders problemen zou geven.
Ik heb zelden slechte dagen. Sterker nog, ik kan bijna altijd presteren als ik dat wil. Ik heb ook nooit motivatieproblemen als het om mijn training gaat. Zelfs in de winter, 's avonds na het werk, als het donker is en sneeuwt, stap ik op mijn fiets, rijd weg en voltooi mijn training.
Mijn grootste doel is om plezier te houden op de fiets en gezond te blijven.
Op sportief gebied droom ik van een wereldrecord voor de snelste drievoudige Everest en de meeste hoogtemeters binnen 12 uur.
Ik wil de komende jaren ook graag op het podium staan in een of twee wielerwedstrijden, zoals de Maratona dles Dolomites.
Ik breng veel van mijn vrije tijd door op mijn racefiets. Logischerwijs moet ik veel drinken.
Met conventionele fietsflessen heb ik altijd het probleem gehad dat ik nooit van de plastic smaak af kon komen. En dan heb ik het nog niet eens over de gezondheidsrisico's van de plastic deeltjes. Ik heb een gezonde levensstijl en heb nooit gerookt of alcohol gedronken. Eigenlijk is het bijna absurd hoe lang ik al uit plastic flesjes drink op de fiets.
Nadat ik tijdens de 1200 kilometer lange reis Parijs-Brest-Parijs 2019 de hele tijd uit dezelfde twee plastic flessen had gedronken en het op een gegeven moment gewoon smerig vond, reageerde ik en zocht ik naar alternatieven. Ik kwam al vrij snel KEEGO tegen. Het was toen nog gloednieuw op de markt, maar de revolutionaire aanpak beviel me wel. Vanaf de eerste test was ik onder de indruk. Natuurlijke smaak, makkelijk schoon te maken - dat is precies wat ik altijd al wilde!
Na verloop van tijd realiseerde ik me andere voordelen. Het feit dat de flessen zo gemakkelijk schoon te maken zijn, betekent dat ze bijna "eeuwig" gebruikt kunnen worden. In de winter blijven de drankjes in de flessen ook langer warm en in de zomer blijven ze langer koel.
Eind 2018/begin 2019, toen ik wekenlang fysiek bijna niet kon bewegen door hevige rugpijn en bijna aan bed gekluisterd was, ging ik waarschijnlijk ook mentaal door de moeilijkste fase van mijn leven. In deze periode realiseerde ik me op welke vrienden ik altijd kon rekenen. Dat gaf me veel kracht. Toen ik in ieder geval weer kon gaan wandelen, ging het langzaam weer beter. Tijdens de eerste langere wandelingen met mijn hond leerde ik bewegen in de natuur ook op een heel andere manier waarderen.
Over het algemeen moet ik echter zeggen dat ik tot nu toe gelukkig gespaard ben gebleven van hele moeilijke fases in mijn leven.
Er zijn eigenlijk verschillende mensen die een grote invloed op mij als fietser hebben gehad en me tot op zekere hoogte hebben geïnspireerd.
Een goede vriend van mij - Michael Leiblein - liet me zien dat het echt mogelijk is om meer dan 100 kilometer op een racefiets te fietsen op verschillende opeenvolgende dagen. Hij gaf me veel tips en vergezelde me op mijn eerste lange trainingssessies.
Rainer Hess, met wie ik in 2019 Parijs-Brest-Parijs reed, heeft me keer op keer laten zien dat meestal niet het lichaam maar de geest de beperkende factor is op de fiets.
Joachim Heitel bereidde me voor op de Ötztaler Cycle Marathon in 2017 en opende voor mij de deur naar de fietsmarathon. Hij reed ook de eerste twee tochten over 300 kilometer met me en was bij me op de Mont Ventoux toen ik die zes keer achter elkaar bedwong.
Peter Morstadt gaf me in 2017 ook de smaak van het fietsen te pakken met zijn verslagen van verschillende fietsmarathons in de Alpen.
Sinds enige tijd steunt mijn vriendin Kathi mij ook in al mijn fietsinspanningen. Zonder haar waren mijn successen in 2021 en vooral mijn wereldrecord niet mogelijk geweest.
Mijn leven in het algemeen is echter heel erg beïnvloed door mijn ouders en grootouders. Zonder hen zou ik zeker niet zijn wie ik nu ben.
KEEP GOING Frederik!
Team KEEGO
